Zo lopen de gootjes als het regent...

Na meer dan vier maanden hoop ik eindelijk de blog-draad weer op te pakken.

Het was lang, de tijd van wachten en afzien.

Wat bloggen betreft, maar ook wat mijn gezondheid en mobiliteit betreft,

waar naar gekeken en op be/gehandeld moest worden.

Het was veel, wat er gebeurde en waar ik aan moest wennen., 

mijn leven op in moet richten en op aan moet passen.

Maar het was goed.

Het lukte

 en 

het kwam goed.

Want, op zijn Fries gesproken:

Als het niet kan zoals het moet

dan moet het maar zoals het kan.

***

Lopen gaat niet meer zonder steun, vandaar dat de rondjes Aalsum sinds mei tot het verleden behoren.

Na de smak met de fiets in januari zijn mijn bekken, benen en rug niet meer goed hersteld. De artrose in mijn rug heeft er een extra optater door gekregen, 

mijn evenwicht is niet meer goed op orde gekomen, 

en dat alles met elkaar maakt het los (en pijnloos) lopen nu onmogelijk.

Dat had even tijd nodig om aan te wennen en een alternatief voor te vinden.

Ook dàt is gelukt.

Ik heb sinds twee weken een eigen 'wandelwagen',

waarmee ik toch nog zeker en vast ter been door de Dokkumer dreven kan gaan.

Helemaal mijn kleur

Nog even en ik ga als de brandweer

***

Nu het buiten alweer behoorlijk kouder wordt,

heb ik, net als op mijn fiets,

van die fleurige handwarmers gekocht,

om ook tijdens mijn wandelingen nooit meer koude, 

pijnlijke handen te hoeven hebben.

 Wat een weelde toch, 

dat dat er allemaal is en dat ik dat allemaal kan doen.

***

Fietsen gaat vooralsnog prima, want dan kan ik lekker zitten, 

is de druk op mijn 'onderstel' veel minder.

Het is fijn en ik vind het ook belangrijk voor mezelf, 

om fietsen en lopen af te wisselen, 

om beide manieren van bewegen warm te houden.

Totdat het buiten nat of glad is,

want dan fiets ik niet meer, durf het ook niet meer,

en ga ik alleen nog achter de wandelwagen.

Net als veertig jaar geleden,

maar nu als oma dus....

***

Verder bevalt het leven als gepensioneerde mij uitstekend.

Alle tijd voor de gewone dagelijkse dingen,

waar ik ook altijd nog erg van kan genieten,

net als van mijn lieve kinderen en kleinkinderen, 

die allemaal ook gezond zijn.

We hebben het goed met zijn allen.

En ik zeg, blijf zeggen,

net als op 14 juni in mijn laatste blogpost:

Vier wat er te vieren valt!

***

Bedankt voor je bezoek,

en

graag tot ziens!

Jeanneke

*