...wil ik het vandaag nog even hebben.
Toen op 13 januari in tijd van tien minuten mijn werkende, goed horende oor het voor gezien hield, was dat voor mij een onthutsende ervaring van ongehoorde proportie.
Door snel en adequaat handelen van mijzelf
en be-handelen door huis- en kno-arts,
bleek de hoop op terugkeer van mijn gehoor geen ijdele te zijn,
want na drie weken deed mijn rechter oor het weer.
Wat een wonder en een geluk,
al voert de tinnitus nog immer gillend en ronkend de boventoon;
ik kon in ieder geval weer zelf een doktersafspraak maken,
dus een kort telefoontje van een paar minuten plegen.
Weer een paar weken later zag ik kans de Belastingdienst te bellen;
aan schrijven was ik steeds maar niet toegekomen en
ik had nog een zuur toeslag-appeltje met ze te schillen.
Binnen dertien minuten telefonisch contact was de oorzaak van het korten op mijn huurtoeslag duidelijk, doorgegeven en, naar hopelijk snel zal blijken,
teruggedraaid en verwerkt.
Het kan dus echt makkelijker.
Was leuk om te horen.
***
Aanstaande vrijdag is mijn (uitgestelde) afspraak bij de kno-arts
in het UMC in Groningen.
Aan de tinnitus zal zij weinig tot niets kunnen doen,
maar ik hoop dat er een oorzaak en/of oplossing voor mijn gevoel van onbalans
en een 'vollopend' hoofd gevonden kan worden,
want door die evenwichtsproblemen ben ik nog steeds het beste af
in een stille, rustige omgeving, waarin ik me beheerst beweeg,
zonder hoog te reiken en diep te bukken
en zonder ook zelf veel te praten.
Dat is af en toe best een beetje puzzelen en afzien
en
al gaat het me eigenlijk nog niet eens zo slecht af allemaal,
van het weekend kwam ik erachter, dat voorlezen ook nog geen optie is.
Poppedijn trakteren op sprookjes voorlezen, bleek slechts haalbaar als het sprookje na uiterlijk één pagina uit was.
En dat ging alleen op voor 'De Prinses op de Erwt'.
Het was evengoed tóch een sprookje.
En Poppedijn genoot.
Ik ook.
*
Verder is het heerlijk, om mijn lijfspreuk "Elke dag een draadje..."
weer in praktijk te kunnen brengen, zij het enkel in sociale en figuurlijke zin.
Mijn huis uit, op de fiets, onder de mensen,
even de babbeldraad buitenshuis oppakken,
voelt als een uitje.
Een therapeutisch uitje.
Voor het therapeutische uitje naar het UMCG, aanstaande vrijdag,
ga ik kijken hoe, en of het reizen met bus en trein me bevalt.
Gaat dat goed, dan hoop ik ook over een paar weken weer eens
naar mijn twee verder weg wonende kinderen te kunnen gaan.
Naar oudste zoon in Drenthe ben ik twee uur onderweg en naar Nunspeet,
waar dochter woont met man en Schattebout en Hartendief,
kost het me twee uur en drie kwartier.
Enkele reis.
Dat is nu nog een station en een paar haltes te ver,
maar zo heb ik altijd wel iets om naar uit te kijken.
*
Ik leg vrijdag eerst maar eens mijn oor te luisteren
en
laat daarna weer van me horen.
***
Een prettige week gewenst
en
graag tot ziens!
Jeanneke
*
